سه سال گذشت. تابلو شام آخر تقریبأ تمام شده بود؛ اما داوینچی هنوز برای یهودا مدل مناسبی پیدا نکرده بود. کاردینال مسئول کلیسا کم کم به او فشار می‌آورد که نقاشی دیواری را زودتر تمام کند.

فردا صبح همه کارمندان ساعت ۱۰ به سالن اجتماعات رفتند. رفته رفه جمعیت زیاد شد.همه در تفکر بودندو انتظار...

در همان حال نیز فکر های رنگارنگی از موفقیت هایی که هیچگاه به آنها دست نیافتند و کارهایی که هیچ گاه برای انجامشان اقدام نکردند ٬ به ذهنشان می آمد.

کارمندان در صفی قرار گرفتند تا برای ادای احترام به کنار تابوت بروند.

وقتی به درون تابوت نگاه می کردند٬ ناگهان خشک شان می زد و زبان شان بند می آمد

درون تابوت:

تابستون داره از اینجا می‌ره
برگای گل سرخ تو حیاط‌مون
یواش یواش داره می ریزه
گل سرخ به من نگاه می‌کنه
التماس می‌کنه
که یه کاری بکنم
اما از من که هیچی
از مدیر مدرسمونم کاری برنمیاد!
اون بعد از ظهرای گرم و
بستنیای سرد
که خورشید تابستون آبشون می‌کرد
مهمونای سرزده و شربت سرد آلبالو

اون پروانه‌های شوخ و شنگ

همه دارن ازین شهر میذارن و میرن
من می‌مونم و
یه حوضچه با آب یخ بسته
ای‌کاش که لااقل مدیر مدرسه‌مون یه کاری می‌کرد.

و از آن روز کار دیگری نکرد جز این که زندگی آن فرد را زیر نظر بگیرد , هر گناهی که فرد انجام می داد، راهب ریگی بر ریگ های دیگر می گذاشت .مدتی گذشت ...